Aantal pittige vragen over De Boodschap:
Vraag: Alweer een loze belofte van een of ander zelfverklaarde meester?
Antwoord: Het is geen loze belofte maar een vingerwijzing naar de Waarheid. En ik ben ontwaakt.
Ik hoef geen meester te zijn van of over anderen. Ik vraag slechts aandacht voor de leringen, deze serieus te onderzoeken!
Vraag: Maar het blijft een zogenaamde serieuze belofte voor mij.
Antwoord: Kijk naar jezelf, je eigen leven, waar sta je nu met jezelf?
Vraag: Ik vind alles okee.
Antwoord: Zoek je dan niet naar de Waarheid in je leven?
Vraag: Welke waarheid, die van jou?
Antwoord: Nee, dat je het innerlijke conflict van ik-en-mezelf weet te beëindigen!
Vraag: Iedereen maakt toch weleens ruzie met zichzelf?
Antwoord: Dat kan maar je kunt dat innerlijke conflict voor zijn, resoluut beëindigen.
Vraag: Heb jij daar dan geen last meer van, van zo’n kut-conflict?
Antwoord: Nee, ik heb het weten te beëindigen en dat ging heel spontaan, onverwachts.
Vraag: Ok. Kun je daar iets meer over vertellen dan?
Antwoord: Op een moment ging ik aan alle contacten twijfelen, aan al mijn spirituele vrienden, ik liet de nodige los. Uiteindelijk begon ik innerlijk te twijfelen aan al mijn overtuigingen, aan de waarheid en objectiviteit ervan!… Wat we voor onszelf hebben aangenomen, kunnen we oppoetsen als iets waar en objectief, nietwaar?…
Vraag: OK. Verder!…
Antwoord: Maar overtuigingen zijn geen feiten. Feiten zijn niet aan de persoon gebonden. Maar we houden graag vast aan onze overtuigingen omdat deze ons helpen, en zekerheid geven. Dat denken, geloven we! We behandelen op die manier overtuigingen of dat het feiten zijn en daar zitten we mis.
… Het is zoiets als: ‘Mijn vader doet nooit iets verkeerds.’ … ‘De Koran is het zuivere woord van Allah, God.’ … Etc.
Vraag: Hallo, en ik ben ook geen Jehovah’s Getuigen of wat dan ook. Dus, wat mis ik dan nog?
Antwoord: Nou, je mist niets. De Waarheid is immers daar waar jij bent. Maar je overtuigingen, hoe knap ze misschien in elkaar zitten, blokkeren je zicht op wat is, wat voor je ligt.
Toen ik echt twijfelde aan mijn overtuigingen, zag ik direct wat voor mij lag. Ik zag direct en zonder enige twijfel dat ik de persoon was, voor de volle honderd procent. En ik zag direct zonder enige twijfel dat ik de waarnemer was, voor de volle honderd procent. En dat de persoon en de waarnemer een zijn, niet-twee, een en hetzelfde. Toen vielen ze tegen elkaar weg, de waarnemer en de persoon. Er was sprake van een innerlijke transformatie. Keuzeloos gewaarzijn was toen aanwezig, de ongeconditioneerde geest.
Een innerlijk conflict is enkel mogelijk, als er sprake is van een waarnemer: ik en mezelf. De waarnemer beperkt de persoon. De denker en het denken zijn niet verschillend.
Ook al beweer je dat je Dat bent wat nooit verandert. En dat de wereld een illusie is, slechts een verschijning in jou, in Dat. Hierin zit dan toch nog het conflict. Ik en de wereld van manifestatie. En ik zeg je: je bent alles.